In het laatste deel van dit werk moeten wij het hebben over de tijdseenheden die minder vaak bij de Kerk in gebruik zijn.

Het Lustrum is de tijd van vijf jaren, door de Romeinen vastgesteld voor de duur van een dictatuur, welk woord afkomstig is van het werkwoord lustro, wijden, met vele betekenissen. Aan het eind namelijk van elke vijf jaren en in het begin van een dictatuur gingen de Romeinse burgers in optocht met kaarsen en kandelaars en kozen daarna op het Campus Martius een dictator. Nog altijd houdt de Kerk dit oude woord in ere, in de passage:

Om zonder de kalender in te kijken uit te rekenen hoeveel dagen de Maan oud is op de eerste van elke maand en vervolgens op elke dag van het jaar, zijn er twee getallen uitgevonden: de epacta en de maanregularis. De epacta is een getal niet groter dan 30, dat berekend wordt uit het overschot van het aantal dagen dat het zonnejaar groter is dan het gewone maanjaar. Het gaat de 30 niet te boven, zeggen we, omdat de functie van de epacta is het aantal dagen van de maan te tonen en de maan nooit ouder is dan 30 dagen. Daarom kan de epacta niet groter zijn.

Er zijn twee soorten maanjaren: het ene is het gewone jaar, het andere het embolistische. Het gewone jaar bestaat uit 12 omlopen, die in het zonnejaar beurt om beurt in elkaar overgaan. Het wordt gewoon genoemd, omdat het 12 omlopen heeft of 12 maanmaanden, zoals het zonnejaar 12 zonnemaanden heeft. En ook omdat twee gewone maanjaren bijna altijd na elkaar voorkomen, zoals zal blijken uit de paragraaf over de embolistische.

Er zijn vier soorten maanmaanden: de siderische maand, die van de verschijningsvormen, de medische en de synodische maand. De eerste maand, de siderische, is de tijd waarin de Maan de Dierenriem doorloopt en met zijn eigen beweging het punt weer bereikt waaruit hij vertrokken is. En uit deze omwenteling in de cirkel der Tekens kan het jaar, wanneer men een aantal bij elkaar neemt, berekend worden.