De data van de Schepping

Sigebert vond wel de oplossing voor een ander probleem, als we zijn conclusie een oplossing mogen noemen. Algemeen nam men aan, dat de eerste Scheppingsdag op 18 maart viel en de vierde, toen zon en maan geschapen werden op 21 maart. 21 maart was de dag van de lente-equinox – zo had het Concilie van Nicea besloten – en om die vast te stellen heb je nu eenmaal de zon nodig. Het probleem was, dat er geen enkele maancyclus viel te berekenen die op 21 maart begint, of we nu uitgaan van de 14e dag van de maanmaand, zoals Beda verondersteld had: God heeft de wereld volmaakt geschapen en dus was de maan vol, of van de 1e, zoals Sigebert, zich beroepend op Augustinus, aannam: immers, de gestalte van de maan doet niets af aan zijn volmaaktheid.

Maar er is wel een correcte maancyclus, als die begint op 22 maart. Alleen, dat is de vijfde Scheppingsdag en dat kan dus niet. Hoewel … de maan is natuurlijk in de avond van de vierde dag geschapen en zijn dag loopt dus tot de avond van de vijfde. Daarom is het gerechtigd om de cyclus op de 22e te laten beginnen. Met volle maan lukt ook dat niet, maar met nieuwe maan prima.

Helaas. Aan het eind van een negentienjarige cyclus is het aantal opgespaarde dagen van de maan 29. Het moeten er 30 zijn, willen we aan een nieuwe cyclus kunnen beginnen. We tellen er daarom één dag bij op, de z.g. saltus lunae, de sprong van de maan. De door Sigebert gevonden cyclus begint echter niet in het eerste jaar daarvan. De saltus lunae komt dus te vroeg en ook deze oplossing gaat niet op.

Sigebert heeft het opgegeven. Hij is gestuit op een van de mysteriën die op aarde niet zijn op te lossen, is zijn conclusie.